Öylesine yorgunum ki,
Yaslanıp doyasıya ağlayabileceğim bir omuz arıyorum.
Ama bana ait olanların omuzların hiçbiri bu yükü kaldırabilecek kadar güçlü değil.
Onların kendileri de birer yük zaten hem de benim omuzlarımda.
Bir pencere arıyorum, açıp da ciğerlerimi ağzına kadar oksijenle doldurabileceğim.
Ve bir yürek bir, omuz arıyorum gizliden beni avutacak.
Adilik belki de bu kaçamak arayışı biliyorum.
Ama hafiflemem lazım, hem içim boşalmalı hem de gözyaşlarım.
Hem de bir başkasının bedenine sorumsuzca...
